نویسنده : حلیم یوسف

   ترجمه : سایمه خاکپور

راستش به دست آوردن شماره تلفن پروین، مانند گرفتن کارت ورودی مهم‌‌ترین و سخت‌‌ترین آزمون زندگی‌‌ام بود. بی‌‌اطلاع از نتیجۀ این کار به شهامت بزرگی برای شرکت در این آزمون نیاز داشتم. از یک‌طرف دلواپس و هیجان‌‌زده برای این آزمون بودم از طرفی دیگر، دلواپس مردم این سرزمین و آشفتگی آن بودم.
هرروز نفرات بیشتری به خیابان‌‌ها می‌‌ریختند و گلوله‌‌های بی‌‌رحم دشمن، دریایی از خون به راه انداخته بود و صدای اسلحه و انفجار روزبه‌روز بیشتر می‌‌شد و جنازه‌‌های بی‌‌جان در خون می‌‌غلتیدند. سرزمینی که حمل یک تپانچۀ ساده در آن ممنوع بود، حال تبدیل به میدان جنگ و صحنۀ کارزار گروه‌‌های مسلح و ارتش شده بود و دیگر رشتۀ کار به‌مانند کاموا که از کلافش رها می‌‌شود، از دستشان در آمده بود.
 در این میان مردم کوبانی در شهر و اطراف آن اسلحه به دست گرفته و با نیروهای رژیم سوریه جنگیدند. نیروهای رژیم برای دفاع از خودشان در برابر داعشیان به شهرهای بزرگ و استراتژیک عقب‌‌نشینی نمودند. ناگهان شهر بی‌‌دولت شد و به دست مردم افتاد. خوشبختانه مردم کوبانی همواره مردم آزادی‌‌خواهی بودند و از قدیم چه پنهان و چه آشکار در عرصۀ سیاسی فعالیت می‌‌کردند، بنابراین شهر بی‌‌سروسامان و مختل نشد و خیلی زود مردم مدیریت‌‌های غیرنظامی را انتخاب نمودند و نیروهای مسلح و سازمان و اُرگان‌‌های جدیدی را به راه انداختند.
در آن زمان برای اولین ‌‌بار در طول تاریخ سلطه، زبان مادری در مدارس کوبانی تدریس می‌‌شد. همۀ این ماجراها با هم تداخل پیدا کردند و برای من تازگی داشتند. اتفاقات بد سریع رؤیاها و خیال‌‌های من را تسخیر کردند. ورود دختری از دیاربَکر به نام "سَویم کایا" که او را "ویان" صدا می‌‌زدند، باعث ایجاد تغییراتی در خانواده‌‌ام در آن زمان شد.