نویسنده : محیی‌الدین ابن‌عربی

   ترجمه : گل بابا سعیدی

كتاب حاضر ترجمه‌ای است از «مجموع الرسائل الالهية» اثر ابن عربی كه شامل چهار رساله‌ عرفانی به نام‌های احديت، قربت، حجب و شق‌الجيب است. ابن عربی در رساله اول می‌گويد: «احد، ذات حق است، بطوری كه واحد از مظاهر و مجالی حق حكايت می‌كند و حاكی از تغيير و دگرگونی اشيا است.»
در رساله دوم از مقام قربت سخن می‌راند و نهايتا بالاترين مقام تقرب به حق را هدايت به امر ولايت می‌داند. در رساله سوم مسأله حجب و پرده‌ها را پيش می‌كشد و مطالبی را بيان می‌كند كه تاكنون در كمتر كتابی از آن سخن رفته است. وی در جايی عشق را حجاب می‌داند و در جايی ديگر هستی را؛ يعنی كون و هستی، حجاب مشاهدی است كه محبوبی دارد و آرزوی محبوبش آن است كه هستی نمی‌يافت و در عدم بود.
اين عربی در آخرين رساله كتاب از راز نهانی خلقت سخن می‌گويد و پرده غيب را كنار می‌نهد و در فضای لايتناهی هستی و اسرار جهان و آفرينش در لباس اشاره و كنايت رقم می‌زند. گاهی از زبان كلاغ سخن می‌گويد و گاهی از لسان پرنغز حكيم، زمانی نيز با عبارات تمثيلی و كنايی، به معنای خفيه و اسرار عالم هستی اشاره و حقايق را بيان می‌كند.
ابوبكر محمدبن علی مشهور به محيی‌الدين عربی صوفی و عارف مشهور عرب اندلسی است كه در قرن ۶ و ۷ (هـ.ق) می‌زيسته است. وی پس از سفرهای مكرر به مكه رفت و از ديدن كعبه كه برای او نقطه تماس بين غيبت و شهود بود به هيجان آمد، دو سال در آنجا ماند و چند اثر معروف خويش را در آن‌جا نوشت.