نویسنده : علی‌اصغر حلبی

مولانا جلال الدين محمد بلخي، ملقب به مولانا، مولوي و رومي از بزرگترين شاعران پارسي زبان است. وي در عرفان و سلوك سابقه اي ديرينه داشت لكن اهل بحث و جدل در اين زمينه نبود. او پس از ملاقات با شمس تبريزي آن چنان شيفته او گشت كه درس و وعظ را رها كرد، به شعر و شاعري روي آورد و سروده هاي شورانگيز عرفاني به نظم در آورد. شمس تبريزي عالمي جهان ديده بود كه دانش گسترده او در ادبيات، تفسير و قرآن با توجه به اشعار مولوي غير قابل انكار است.

مثنوي از جمله آثار گرانبهاي مولوي ست كه حاصل پربار ترين دوران عمر اوست و براي بشر امروز پيام وارستگي و رهايي دارد.

اين كتاب در بردارنده سروده هاي مثنوي به همراه تفسير آن هاست.

گزیده ای از کتاب :

چيست تعظيم خدا افراشتن

خويشتن را خوار و خاكي داشتن

چيست توحيد خدا آموختن

خويشتن را پيش واحد سوختن

گرهمي خواهي كه بفروزي چو روز

هستي همچون شب خود را بسوز