نویسنده : میرزا حبیب خراسانی

به اهتمام : علی حبیب

حاج میرزا حبیب خراسانی، یکی از بزرگترین شاعران دوره قاجار است که اشعارعرفانی او حاصل تجربه‌های عرفانی اوست . اشعار او شامل اشعار عرفانی،‌عاشقانه،وعظ و مدح است.

میرزا حبیب خراسانی (زاده ۱۲۲۸ خورشیدی، ۱۲۶۶ هجری قمری - درگذشته ۱۲۸۷ خورشیدی، ۱۳۲۷ هجری قمری) از شاعران عارف و از روحانیان دانشمند خراسان بوده‌است. نسب او از طریق جدش سید محمدمهدی خراسانی ملقب به شهید رابع به شاه نعمت‌الله ولی می‌رسد. وی افزون بر کسب علوم دینی و فراگیری زبان فرانسه و عربی، به مقامات عالی عرفانی و معنوی دست یافت. در تزکیه نفس و تهذیب اخلاق و کردار نیکو، سر مشق اهل روزگار بود و ذوق شعری و استعداد درخشانی داشت.

دیوان شعر حبیب دارای قصایدی استوار و غزلیات شورانگیز و رندانه‌ای است. غزل معروف «گوهر خود را هویدا کن کمال این است و بس» که به اقتباس از صائب تبریزی سروده شده و غزل «هر شب من و دل تا سحر در کوچه دیوانه ها» از غزلیات مشهور او می‌باشد.

شعر معروف:

از داغ غمت هر که دلش سوختنی نیست        از شمع رخت محفلش افروختنی نیست
گرد آمده از نیستی این مزرعه را برگ        ای برق مزن خرمن ما سوختنی نیست
در طوف حریمش ز فنا جامهٔ احرام        کردیم، که این جامه به تن دوختنی نیست