(روایتی نو از داستانهای عاشقانه فرهنگ ایران‌زمین)

نویسنده : محمدرضا برزگرخالقی ،محمد آخوندی

آن چه در اثر پیش رو جای گرفته با تکیه بر منابع مستند و قابل اعتماد نگارش شده و هرچند حفظ اصل داستان و امانتداری مسئله ای است که بیش از هر چیز در آن مورد توجه واقع شده اما در بازنویسی داستان های عاشقانه از شاخ و برگ دادن و پروراندن ماجرا خودداری نشده است. مزیتی که مجموعه حاضر از آن بهره برده بازتاب اتفاقاتی تاریخی است به گونه ای که بر علم و آگاهی خواننده می افزاید اما در عین حال به سبب شیوه ی نگارشی که اتخاذ شده کسالت را به دنبال نمی آورد، بلکه مخاطب عام هم می تواند از مطالب لذت ببرد.

گزیده ای از کتاب :

آفتاب خوشبختی در سرزمین قلب فرنگیس غروب کرده بود. دختر افراسیاب بانوی شایسته ای بود؛ اما سال های شیرین زندگی او به دوران کوتاهی خلاصه می شد دورانی که در کنار یار محبوب خویش «سیاووش» به سر برده بود. همین خاطرات اندک کافی بود تا او بهانه ای برای زنده ماندن داشته باشد. همیشه با خود می گفت: «چگونه می توان سرمای زمستان هجران را تحمل کرد؟ هر گل ارغوان که در دامان صحرا روییده است برای من نشانه ای است از خون سیاووش. صدای شیون هر زن تنهایی که در فراق عشق خود گریه می کند برای من آشناست.»

باری فرنگیس با نجوای درونی خویش همیشه این سخنان را در ذهن خود مرور می کرد. بعد از کشته شدن سیاووش، فرنگیس در حمایت «پیران» وزیر دانای سرزمین توران، از خشم پدر رهایی یافت و همانگونه که غم سیاووش در قلب او زندگی می کرد یادگار او «کیخسرو» جوان تر و جوان تر می شد؛ اما روزهای سخت نیز ادامه داشت تا سرانجام دست حوادث توفانی به پا کرد و با کمک ایرانیان فرنگیس به همراه «کیخسرو» به ایران رهسپار شد و به ساحل امن رسید.