نویسنده : متیو ابوت

   ترجمه : صالح نجفی

این کتاب با بررسی دقیق هفت اثر از آثار کیارستمی، که نوعی فعالیت فلسفی به شمار می آیند و ردپای تفکر در آن ها خودنمایی می کند، گامی اساسی در جهت روشن سازی معنای فلسفی سینما برمی دارد.

گزیده ای از کتاب :

فیلم های کیارستمی بدین معنی تسلی بخش نیستند. فیلم های او دقیقا به لطف توانایی ناامید کردن شان به مقصود خود می رسند، در ما میلی برمی انگیزند که در نهایت خود از بین می برندش. با این حال، فیلم های او صرفا نشان مان نمی دهند که چگونه با محدود بودن دایره شناخت خویش کنار آییم یا چگونه خود را با این معنی وفق دهیم که هرگز نمی توانیم به آن آرامش فلسفی که می جوییم یا مایه تسلایی از این نوع دست یابیم. نومیدی مورد نظر به هیچ روی نتیجه آن نیست که آنچه می خواهیم از ما مضایقه می شودـ یا نشان مان می دهند که قرار نیست به آن برسیم ـ بلکه نتیجه ثابت شدن این حقیقت است که خود به راستی نمی دانستیم چه می خواسته ایم، چرا که آنچه (فکر می کردیم) می خواهیم همیشه از پیش موهوم و مخلوق خیال پردازی است.