نویسنده : ارنست همینگوی

   ترجمه : منا زنگنه

این رمان روایت گر داستان پیرمردی ماهیگیر است که مدت ها از صید بی نصیب مانده، مرد برای دستیابی به صیدی بزرگ به دل دریا می زند و مبارزه ای سخت و دشوار میان او و شکارش در می گیرد، تلاشی که با ماجرای پرفراز و نشیب زندگی گره می خورد و مبارزه ای حماسی را خلق می کند.

گزیده ای از کتاب :

اکنون دیگر سبزی ساحل را نمی دید بلکه فقط قله تپه های کبود را می دید که سفید می زد، انگار برف بر آنها نشسته باشد، و ابرها را، که مانند کوه های بلند برفی بالای تپه ها بودند. دریا خیلی تیره بود و نور در آب طیفهای رنگی می ساخت. هزاران هزار ذره پلانکتون در نور آفتاب بلند ناپیدا شده بودند، و در آبی که اکنون هزار بالا ژرفا داشت پیرمرد فقط طیفهای بزرگ را در گودی و کبودی می دید.

ماهی های تون ماهیگیران همه ماهی های این رده را کباب می نامیدند و فقط نام درست هر کدام را وقتی بکار می بردند که داشتند آنها را می فروختند یا با طعمه تاخت می زدند کبابها باز به عمق آب فرورفته بودند. دیگر آفتاب داغ بود و پیرمرد آن را پشت گردنش حس می کرد، و حس می کرد که همین جور که پارو می کشد عرق از پشتش سرازیر می شود.

با خود گفت می توانم قایق را به جریان آب بسپارم و بخوابم و یک ریسمان را دور شست پایم حلقه کنم که بیدارم کند. ولی امروز هشتاد و پنج روز است، امروز باید درست صید کنم.

در همان لحظه، همین که ریسمانها را دید زد، دید که یکی از ترکه های سبز تند سر در آب فرو برد.

گفت: «آها» و پاروهایش را در قایق گذاشت، بدون آنکه به بدنه قایق ضربه ای بخورد. دست دراز کرد و ریسمان را گرفت و آن را نرم میان شست و انگشت اشاره دست راست نگه داشت. فشاری یا وزنی حس نکرد و ریسمان را سبک نگه داشت، آن وقت بود که تکان دوباره آمد. این بار نخست کششی بود تردیدآمیز، نه قرص و نه سنگین، و پیرمرد خوب می دانست که چیست. صد بالا پایین تر، یک ماهی مارلین داشت ساردین های پوششی نیش و ساقه قلاب دست ساخت را که از سر کباب کوچک بیرون زده بود می خورد.