(مقاله‌هایی در باب شکاکیت)

نویسنده : برتراند راسل 

   ترجمه : پریسا کلانتری

در لیبسون زمانی که ملحدین را در ملا عام زنده زنده می سوزاندند، گاهی پیش می آمد که اگر یکی از آنها توبه و استغفار می کرد به او لطف می کردند و او را قبل از سوزاندن اعدام می‌کردند. این کار چنان خشم حاضرین را بر می انگیخت که مقامات به سختی می توانستند مانع حلق آویز شدن و سوزانده شدن شخص توبه کارتوسط مردم شوند.

جایگاه دین در پیشینه ظالمانه بشر

با ملاحظه تاریخ گذشته، بدیهی ترین دعاوی با باوری موسوم به مذهبی یا خرافی شکل گرفته است. در گذشته براین باور بودند که قربانی کردن باعث فراوانی محصول می‌شود. ریشه این باور در ابتدا به دلایل ماورای طبیعی بود ولی بعدها به این خاطر بود که خون قربانی برای خدایان خوشایند بود. خدایانی که فقط در تصور ذهنی پرستش کنندگان بود.

در تورات می‌خوانیم که نابود کردن و قلع قمع کردن قوم مغلوب فریضه دینی محسوب می‌شد و اگر کسی به گاو و گوسفندان آن‌ها رحم می‌کرد به منزله بی‌اعتنایی به مقدسات دینی بود. با این حال قدیسان غمگینی که از همه لذایذ جسمانی اجتناب می‌کردند و در بیابانی در انزوا روزگارشان را سپری می‌کردند و گوشت و شراب و زن را بر خود حرام کرده بودند، مجبور نبودند که خود را از همه لذایذ محروم کنند.

لذت‌های روحی به لذت‌های جسمی ارجحیت داشت. و از میان لذایذ روحی، تعمق و تامل در مورد شکنجه‌های ابدی که مرتدین متحمل خواهند شد، جایگاه والاتری داشت. یکی از اشکالات ریاضت کشی این است که از لذایذ جسمی دوری می‌کنند و فقط به لذایذ معنوی و روحی می‌پردازند.

میلتون در بهشت گمشده از زبان شیطان، در مورد لذایذی که ریشه‌اش آسیب زدن به انسان‌هاست اینگونه می‌گوید:

روح در سرای خود ساکن است، می‌تواند از دوزخ بهشتی برای خود بیافریند و از بهشت، دوزخی