نویسنده : فتح‌الله مجتبائی

جامعهٔ آرمانی افلاطون از سه طبقه تشکیل می‌شود:
۱. حاکمان، ۲. رزمیاران، ۳. پیشه‌وران؛ مطابقت و مشابهتی که میان طبقات اجتماع و اندامهای پیکر انسانی مشاهده می‌شود، در عالم روحی و اخلاقی انسان نیز مصداق پیدا می‌کند، و بر حسب آن، روح نیز به سه قوه یا سه جز‌‌ تقسیم می‌گردد:
۱. قوهٔ عاقله، ۲. قوهٔ غضبی، ۳. قوهٔ شهوی
و عدالت، که عالیترین فضیلت اخلاقی و اجتماعی است، و سعادت فرد و جامعه وابسته بدان است، عبارت است از هماهنگی میان این اجزاء، بدان سان که جزء بالاتر بر جزء پایینتر حاکم باشد، و جزء پایینتر از جزء بالاتر اطاعت کند، و در همین حال هر یک از اجزاء تنها به عمل خاص و بایستهٔ خود، که کمال او در آن است، مشغول و متوجه باشد.