فریده فرجام متولد 22 دی سال 1317 دوره دبستان را در محل زادگاه خود تهران گذراند و بخشی از آموزش دبیرستانی را در تهران و بخش دیگر آن را در پاریس به پایان برد. او سال ۱۳۳۶ به دانشگاه رفت و در رشته‌ ادبیات فرانسه دانش‌آموخته شد. کار ادبی خود را با نوشتن داستان‌های کوتاه در سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۵ آغاز کرد و بیش‌تر این داستان‌ها در نشریه‌های فردوسی، خوشه و بامشاد منتشر شدند.

فرجام نخستین کار کودکانه‌ خود را به نام «حسنی» در سال‌هایی نوشت که در دانشگاه درس می‌خواند. این کتاب را انتشارات سخن در سال ۱۳۳۹ منتشر کرد. در سال‌های آغازین دهه ۴۰ که شورای کتاب کودک شروع به کار کرد، فرجام به عضویت این نهاد درآمد. او در زمره افرادی است که به فعالیت‌های سازمان‌های غیردولتی بها می‌دهد و معتقد است تعدد این سازمان‌ها و مشارکت آن‌ها در حل مسائل جامعه می‌تواند دولت را در حال مصائب آن یاری دهد.

درباره کارهای درخشان فريده فرجام در مقام نخستين زن نمايشنامه نويس ايرانی، فيلمنامه نويس، فيلمساز، کارگردان تئاتر، شاعر، نويسنده داستانهای خاصّ کودکان، ترجمه نوشته هايش به زبانهای خارجی و جايزه های بين المللی ای که گرفته است، سخن بسيار می توان گفت و معرّفی هر يک از کارهای او نياز به گفتاری جداگانه دارد.

«تاجماه»، شخصيت اصلی نمايشنامه ای است با همين نام که در چهل و دو سال پيش در تهران چاپ شد، و اکنون پس از سال‌ها تجدید چاپ می شود شايد آن را نويسنده يکی دوسال پيش از آن تاريخ نوشته بود، يعنی زمانی که خودش هنوز زن جوان بيست و هفت هشت ساله ای بود. «تاجماه» در همين چند جمله سير زوال زندگی اشراف عهد قاجاريه را بيان می کند، و اين زمانی است که حکومت در ايران عوض شده است و روال زندگی اجتماعی هم سير تغيير و تحوّل را آغاز کرده است و «تاجماه» نماينده نسلی است که در اين ميان فدا می شود، زيرا که از يک طرف نمی تواند مقلّد نسل پيش بماند و مطيعانه پيرو سنّتها و مؤمن به ارزشهای آن نسل باشد، و از طرف ديگر خود آن آزادی و تجربه و شجاعتی را که برای ساختن سرنوشتی تازه لازم است، ندارد. آمّا چنانکه از حرفهای او پيداست، آن بينش را دارد که درماندگی و سرگردانی نسل پيش را درک کند و از فکر اينکه خود بايد در اين سرگردانی و درماندگی تباه شود، عذاب بکشد و در اين تنگنای جهنّمی برای خود دنيايی خيالی بسازد و در اين دنيای خيالی زيباييهای همه آرزوهايش را که نمی تواند برای او در زندگی حقيقت پيدا کند، به «مرگ» ببخشد.
 

نويسنده نمايشنامه «تاجماه» در نمايشنامه ديگری که با عنوان «عروس» در همین کتاب چاپ شده است، يکی ديگر از جنبه های تلخ زندگی زن در جامعه را زمينه داستان کرده است، و آن «هوو» آوردن مرد بر سر زن اوّل است که بچّه دار نمی شود.

در اين داستان، بر خلاف بسياری از داستانهايی با مضمون مشابه، مرد شيطانی ستمگر نيست. اگر بعد از سالها زندگی با همسرش، بتول خانم، هوو بر سر او می آورد، به دليل بچّه خواستن است. از حرفها و حالتهای او در نمايشنامه پيداست که اگر زن اوّلش بچّه دار شده بود، هوو بر سر او نمی آورد. امّا اين فقط يک جنبه از واقعه است. در جنبه ای ديگر از واقعه می بينيم که هوو دختر بيکسی است که اگر بتول خانم و شوهرش، معمار، دختری می داشتند، همسنّ او می بود. در اين جنبه، چنانکه نويسنده در نظر داشته است، هووی نوجوان، زهرا، از بتول خانم هم بد بخت تر است.

در این کتاب نمایشنامه ای دیگر به نام هوای مقوایی از همین نمایشنامه نویس چاپ شده است.