ژنه در آثار نمایشی‌اش اصطلاح «معماری خلاء» را به کار می‌برد. هدف این پژوهش روشن‌کردن ساخت‌های مضمومنی ـ نمایشی این معماری با بررسی انواع گسست‌ها، فاصله‌ها و شفافیت‌های خلاء است که خود را در نوعی گسست از واقعیت نشان می‌دهد. این گسست از طریق «بازی» و نمایش آن در صحنه به شیوه‌های گوناگون و ابهام میان «واقعی» و «ناواقعی» انجام می‌گیرد. ژنه با براندازی شخصیت نمایشی به شیوهٔ غایب و مستهلک‌سازی بی‌پایان آن در بازی انعکاس‌های آینه‌ای به شفافیتی بسیار فراتر از واقعیت اولیه خود آن دست می‌یابد. فضا و زمان ژنه‌ای با درهم‌شکستن زمان خطی، با توهم، با بازی و با ابهام، می‌کوشد خلاء واقعیت را در تمام سطوح نمایشی عامل کند و مضمون خلاء را به سرچشمه و غایت هرگونه آفرینش هنری تبدیل کند.