(همراه با کشف الآیات ،واژه‌نامه و فهرست)

(بر مبنای نسخه قونیه ،نسخه علاءالدوله و نیکلسون)

نویسنده : مولانا جلال‌الدین محمد بلخی(مولوی) 

تصحیح و تحشیه : محمد روشن

کتاب‌ها و داستان‌ها هر کدام در دوره‌ای خلق شده‌اند و بازه‌ی زمانی خاصی را روایت می‌کنند. اما بعضی از کتاب‌ها مستقل از زمان و مکان هستند، خلق شده‌اند تا جهانیان برای همیشه بتوانند از آنها بهره ببرند. قصه‌هایی که بیش از 700 سال از عمر آن‌ها می‌گذرد اما همچنان خوانندنی و قابل کشف شدن هستند. یکی از این کتاب‌ها مثنوی معنوی اثر جاویدان مولانا جلال الدين شاعر و عارف ایرانی است. مولوی کتابش را به گلی تشبیه کرده است که اگرچه در آب و خاک ایران پرورش یافته، اما بوی عطرش مشام تمام جهانیان را آکنده می‌کند.

مولانا مثنوی معنوی را در 6 دفتر و 26000 بیت تالیف کرده است. مثنوی مولوی یکی از برترین کتاب‌های ادبیات عرفانی است که در قالب مثنوی سروده شده است.

او در این کتاب مجموعه‌ای از حکایت‌های پند آموز را مبتنی بر  فرهنگ ایرانی و دینی گرد آورده است. کتاب به درخواست یکی از شاگردان مولوی «حسام‌الدین حسن چلبی» بین سال‌های 662 تا 672 هجری قمری تالیف شده است به این صورت که مولانا شعرها را می‌سروده و چلبی آن‌ها را مینوشته است. متاسفانه دفتر ششم کتاب به دلیل فوت مولانا نیمه تمام ماند و داستان آن به طور کامل روایت نشده است.

مولانا در این باره به پسرش گفته است :«دیگر اشتر نطقم بخفت و پس از من کسی دیگر خواهد آمد و ناگفته‌ها را خواهد گفت.» در قرن 11 همانطور که مولانا گفته بود «شیخ نجیب الدین رضا تبریزی» داستان شاهزاده سوم را با عنوان «شهروان معتبر» سرود و «شیخ علینقی اصطهباناتی» آن را نوشت.