(از دیدگاه مولانا)

نویسنده : رضا آراسته

   ترجمه : محمود هاتف

   مقدمه : اریک فروم

در مجموعه حاضر زمينه اجتماعي ايران از گذشته تا كنون مورد بررسي قرار گرفته است، روح سلطه گري و سلطه پذيري در بشر به بحث گذاشته شده و اثرات تلاش روحي و شناخت خود در دستيابي يك انسان به «خويشتن خود» و هماهنگي روح او با دنياي هستي كه عشق، مستي، شور و يگانگي را جايگزين خشم و كين و دلهره و سستي و پريشاني و… مي سازد، تبين مي شود. برخي از سروده هاي مثنوي مولانا براي انس خواننده با سخن وي و آشنايي با انديشه هايش به متن كتاب افزوده شده است.

گزیده ای از کتاب :

مولانا ابتكاري دارد كه شايد منحصر به او و ويژه او باشد- يا دست كم در اين ابتكار كم مانند است- و آن اينست كه- چنانكه چندين بار تكرار شده- گفتنيها را مي گويد. نظر موافق و مخالف را مي آورد. و گاه چنان مي نماياند كه خود «مدعي» است و به مخالف و ايرادگير و شك كننده، بسختي مي تازد و گاه در نقش عابد و زاهد و واعظ جلوه گر مي شود و سختگيري و تحجر را به حد اعلي مي رساند اما سرانجام خواننده اثرش اختيار و آزادي و حق گزينش مي دهد يا بهتر بگويم: به او مي آموزاند كه بايد در پذيرش مطلب از خرد و انديشه خود ياري بگيرد. بهمين سبب، در هر بخش و داستان و سرگذشتي كه مي آورد، سروده هايش سخت متناقض مي نمايد. اگر پژوهنده، آگاه و بينا نباشد؛ يا مقلدانه و متعبدانه به او سر مي سپرد، يا سراسر آثارش را ياوه و پريشان مي انگارد.