نویسنده : شهره طباطبایی

این کتاب روایتگر داستان زنی جنوبی است که اکنون دهه پنجاه زندگی خود را طی می کند؛ زنی که هم دختر است و هم مادر، هم چیزهایی از گذشتگان بوده که او را آزار داده و هم عقایدی در وجودش شکل گرفته که گاه فرزندانش را آزار می دهد. بانور زنی است که انگار بار عشقی به هلاکت رسیده را به دوش می کشد؛ بار عشقی که وقتی دخترش گلپری از آن بهره مند می شود دلش شاد می شود و روحش راضی که قرار است گلپری را خوش حال ببیند و طول می کشد تا دریابد که تنها عشق هم کافی نیست، باید چیزی به نام تعهد در کنار آن جای خوش کند. او دختری دیگر هم دارد، دختری که عقاید خودش را دارد؛ زرناز، جوانی که کارهایش بر قاعده است و زندگی اش متفاوت از مادر…

گزیده ای از کتاب :

بوی تعفن محیط را با اشتیاق فرو دادم. زرناز سال قبل برایم کتابی خریده بود با عنوان زندگی از پنجاه سالگی شروع می شود تا به حساب خودش مرا امیدوار کند به دوران سالمندی. تمام صفحات کتاب پر شده بود از مباحث پزشکی در مورد اوره و چربی و قند خون و چروک ها و آخر سر هم نویسنده نتیجه گرفته بود که گویا داشتن این چیزها خوب است و لابد ثروت حساب می شود چون خیلی ها ندارنش که از دید او بدا به حالشان که این جلوه های پیری را مفت و مسلم از دست داده اند… به نظرم که کتاب نا امید کننده و کسالت باری بود و احساس یک آدم لب گور را به خواننده می داد. اما حرفهای دکتر راما چیز دیگری بود. چیزی از جنس باران بهاری یا لذت خوردن میوه نوبرانه.

گفته بود: باید با دید مثبت به آینده نگاه کنی… فردا روزی دیگر است… یک تولد دوباره… اگر یک روز دیگر زنده ای، علتی دارد وگرنه می توانستی مانند هزاران نفری که امروز مرده اند، تو هم نباشی پس اگر سعادت دیدن فردا را داری، وظیفه تو است که تا هستی لایق آن باشی.

او هم می گفت این متنی از کتابی است که در خاطرش حک شده. باید همان موقع با یک لبخند امیدوار اسم کتاب را ازش می پرسیدم. نه اینکه بر و بر نگاهش کنم بعد مایوسانه سر تکان دهم آهی بکشم و بگویم اینها همش شعاره برای کسایی که هیچ غم و غصه ای ندارن.

دستی به مانتوی چروک کشیدم و چادر را تکاندم. دلم نمی خواست دخترم مرا در حالی ببیند که پژمرده و ژولید از شب بیداری و کابوس و درد هستم.