نویسنده : اوریانا فالاچی

   ترجمه : محمدصادق سبط‌الشیخ

این کتاب در قالب نامه ای از سوی مادری باردار برای کودکی که در بطن خود پرورش می دهد نگارش شده و از دنیای انسان ها با همه ی زشتی ها و زیبایی هایش حکایت دارد؛ فالاچی تقابل مادر و کودک را به زیبایی تصویر کرده و به ویژه دنیا را از زاویه دید زنان و دغدغه ها و مشکلات و چالش هایی که آن ها در طول زندگی خود با آن مواجه می شوند شرح داده است. قدرت قلم نویسنده به گونه ای است که خواننده را به حس همذات پنداری دچار می سازد و او را به این جایگاه می رساند تا خودش را به جای راوی قرار دهد و به حسی نائل شود که گویا او نیز کودکی در وجود خود دارد.

گزیده ای از کتاب :

میلیون ها سال است که آدم ها وقتی بچه به دنیا می آورند، آرزو دارند که بچه هایشان فردای بهتری داشته باشند. تو فکر می کنی برای خوش بخت بودن آیا داشتن سیستم حرارت مرکزی در خانه ها کافی است؟ می دانم که وقتی از سرما می لرزی، داشتن خانه ای گرم سیستم حرارت مرکزی خیلی خوب است. اما آیا برای خوش بخت شدن همان کافی است؟ آیا می تواند از هویت و آبرویت دفاع کند؟ حتی وقتی حرارت مرکزی داری باز هم باید دروغ ها و فریبکاری ها را تحمل کنی. فردا همیشه برایت مثل یک دروغ با لباس امید باقی می ماند. همانطور که قبلا گفتم هیچ چیزی به اندازه نبودن بد نیست، هیچوقت نباید از درد و یا مرگ بترسی چون وقتی می میریم حتما قبلا به دنیا آمده ایم. قبلا گفته بودم که رنج به دنیا آمدن و زندگی کردن بهتراز هرگز به دنیا نیامدن و نیستی است. ولی واقعا فکر می کنی این حرف ها منطقی هستند؟ طفلکم آیا درست است که تو توی بمباران بمیری؟ یا به وسیله ی مسلسل یک سرباز که غذایش را دزدیده ای کشته شوی؟ هرچه تو بزرگتر می شوی، ترس و وحشت من هم بیشتر می شود. آن میلی را که برای دیدن تو داشتم، حالا دیگر ندارم. هر روز بیشتر از روز قبل توی پیله ی شک و تردید فرو می روم. این شک مثل جزر و مد روح متلاطم مرا بالا و پایین می برد. گاهی تمام وجودم را دربر می گیرد و مرا خیس می کند و گاهی پایین می رود و فقط رد خیسی آن می ماند. نمی خواهم ناامید شوی. باور کن نمی خواهم تقاضا کنم که به دنیا نیایی، فقط می خواهم بدانی چقدر رنج و سختی دارم و تو هم قرار است در آنها با من شریک شوی. عزیزم، هنوز برای فکر کردن وقت داری.