نویسنده : مهدی كمپانی‌زارع

نخستین بسترهای تفکر فلسفی درباره دوستی را می توان در فرهنگ یونان باستان یافت. وقتی از فرهنگ یونان باستان سخن می گوییم باید به این توجه داشته باشیم که تصویریونانیان از جهان و روابط اجتماعی با دیگر نقاط دنیای آن روز به ویژه شرق آسیا تفاوت های متمایزکننده ای داشته است. فردیت گرایی و دنبال کردن اهداف شخصی یکی از مختصات قابل توجه این جماعت بود. آنان بر این باور بودند که بودن در اجتماع نباید مانع رسیدن به خواسته های فردی انسان شود. مقتضای این فردیت گرایی این بود که آنان خود را به مثابه افرادی منحصر به فرد، با نگرش ها و اهداف مشخص و متمایز در نظر بگیرند. در فاصله قرن ششم تا سوم قبل از میلاد، بسیاری از یونانیان این مجال و فرصت و انگیزه را داشتند که در شرایط دشوار سفر کنند تا از بامداد تا شامگاه در مراسم شعرخوانی و نمایش در اپیداروس شرکت کنند. اپیداروس سالن تئاتری بود با امکان حضور جمعیتی چهارده هزار نفر، چیزی که حتی امروز هم در بزرگ ترین سالن های دنیا کمتر دیده می شود. همین مطلب درباره ورزش نیز صادق بود و آنان حتی در زمان جنگ، ابزار و آلات جنگی را رها می کردند تا از لذت بازی و تماشای بازی های المپیک برخوردار شوند. این شگفت است که یونانیان در این زمان به این اندازه مجال و استقلال عمل داشته اند که می توانسته اند علایق هنری و ورزشی خود را به نحوی جدی و بدون مانع دنبال کنند.