نویسنده : هانس یوهان‌گلوک

   ترجمه : یاسر خوشنویس

نويسنده ي كتاب پيش رو در پي اثبات متمايز بودن فلسفه ي تحليلي از ديگر جنبش ها به بررسي رويكردهاي مختلفي كه در پاسخ به “فلسفه ي تحليلي چيست؟” وجود دارند، مي پردازد و پس از ناكارآمدي اين رويكردها در كشف ويژگي ها و ابعاد متمايز كننده ي اين پديده، به ايده ي تشابه خانوادگي ويتگنشتاين و تلقي تكويني نيچه روي مي آورد.

گزیده ای از کتاب :

واژگون شدن چرخش زباني فلسفه ي ذهن را به پررونق ترين بخش فلسفه تحليلي تبديل كرده است. با اين حال، اين موضوع اولين نيروي محرك خود را از جانب ويتگنشتاين و رايل پس از جنگ جهاني دوم دريافت كرد. اين ايده در جريان غالب فلسفه مدرن از دكارت تا پديده گرايي غلبه داشته است كه تجربه هاي شخصي نه تنها بنيادهاي معرفت تجربي بلكه بنيادهاي زبان را فراهم مي آورند. به نظر مي رسد كه معناي واژه ها را تنها در صورتي مي توان تثبيت كرد كه يك گوينده منفرد آن ها را به تجربه هايي مرتبط كند كه تنها خود وي واجد آن هاست و به آن ها معرفت دارد. استدلال مشهور «زبان خصوصي» ويتگنشتاين اين پيش فرض را به چالش مي كشد.