(برای فرزندمان باغبان باشیم یا نجار؟)

نویسنده : آلیسون گوپنیک

   ترجمه : مینا قاجارگر

نويسنده در كتاب پيش رو به اين نگاه زيان بار و نادرست والدين به فرزندپروري يعني شكل دادن دقيق و هدفمند به فرزندان و زندگي آن ها جهت پرورش يك بزرگ سال موفق، مي پردازد. او والد بودن را يك رابطه عميق و منحصربه فرد انساني و يك نوع خاص عشق ورزيدن معرفي مي كند كه مقصد را براي كودكان تعيين نمي كند بلكه قدرت و مايه آغاز سفر را به آن ها مي بخشد.

آليسون گوپنيك با تمركز بر روي دو نوع پارادكس با عناوين پارادكس هاي عشق و پارادكس هاي يادگيري چگونگي تربيت فرزنداني انعطاف پذير، خلاق و مقاوم را بدون شكل دادن و نشان دادن راه به آن ها مي آموزد.

گزیده ای از کتاب :

نوزادان «ايمن» هنگامي كه از مادرانشان دور مي شوند، ناراحت هستند و وقتي دوباره آن ها را مي بينند، خوشحال مي شوند. در مقابل، نوزادان «اجتنابي» وقتي مادرشان آن ها را ترك مي كند، روي خود را برمي گردانند و وقتي بازمي گردد هم به طور فعالانه از نگريستن به او اجتناب مي كنند. آن ها طوري رفتار مي كنند كه گويي اصلا برايشان مهم نيست. اما در يكي از غم انگيزترين يافته هاي كل علم روان شناسي، معلوم شد اگر ضربان قلب نوزادان «اجتنابي» را اندازه بگيريد، كشف مي كنيد كه آن ها واقعا به طرز وحشتناكي ناراحت اند، فقط ياد گرفته اند كه احساساتشان را پنهان كنند.