نویسنده : علی زاهد

گاهی هنگام خواندن کتاب یا متنی ناگهان با قطعه ای روبرو می شوی که از دیگر نوشته های آن کتاب یا آن متن متفاوت می نماید. به یکباره در آن قطعه قدرت و نیرویی غریب احساس می کنی و اگرچه نمی توانی آن قطعه را کاملا هضم و جذب کنی اما تا مدت ها زیر سیطرۀ آن باقی خواهی ماند. در نوجوانی کتابی می خواندم که آیات قرآن را براساس موضوعات مختلف دسته بندی کرده بود و من آیه ها را با توجه به اشتراک معنا و مضمون شان پشت سر هم می خواندم. خوب به یاد دارم هنگامی که نخستین بار به آیه نور رسیدم متوقف شدم: «خداوند روشنایی آسمان ها و زمین است. مثل روشنی اش چون چراغدانی ست که در آن چراغی هست، آن چراغ در آبگینه ای، آن آبگینه چونان ستاره ای درخشان که برافروزد از درخت خجسته زیتونی که نه خاوری و نه باختری است، نزدیک است روغنش روشنایی بخشد اگرچه آتشی به آن نرسد. روشنایی بر فراز روشنایی است. خداوند هرکه را خواهد با روشنایی خویش راهنما شود، و این مثل ها را خداوند برای مردمان می زند و خداوند به هر چیزی داناست.»