نویسنده : اروین یالوم

   ترجمه : مینا فتحی

روان درمانگر و نویسندۀ برجستۀ کتاب حاضر به شرح زندگینامۀ خود و چگونگی تبدیل شدن یک کودک از خانوادۀ فقیر و بی سواد به روان پزشکی اثر گذار، می پردازد و مفاهیمی چون فانی بودن انسان، غنیمت شمردن فرصت های زندگی و بهره بردن از قابلیت های خود را به مخاطبان اش یادآوری می کند.

گزیده ای از کتاب :

در همان سال اول ورود به دانشکده ی پزشکی می دانستم که بعدها تخصصم را در رشته ی روان پزشکی خواهم گرفت. با اینکه تا آن روز هیچ مقاله ای در زمینه ی روان پزشکی ارائه نداده بودم و با هیچ روان پزشکی هم در تماس نبودم، تصور می کنم این انتخاب را حتی قبل از ورود به دانشکده ی پزشکی کرده بودم. گمان می کنم این تصمیم از علاقه ی من به ادبیات ریشه می گرفت و اینکه تصور می کردم روان پزشکی می تواند به من امکان نزدیکی و شناخت به دنیای ذهنی نویسندگان مورد علاقه ام را بدهد. از عمیق ترین لذت های من گم شدن در دنیای رمان و قصه بود. مانند گرسنگان همواره به دنبال بلع کتاب های داستان بودم. از وقتی در نوجوانی کتاب جزیره ی گنجرا خواندم، گویی در دنیای داستان خوانی غوطه ور شده ام. حتی الان که در هشتاد و پنج سالگی اینها را مینویسم، به سختی می توانم تا شب صبر کنم که ادامه ی کتاب مارشِ رادتسکینوشته ی یوزف روث را بخوانم و البته آن را جیره بندی می کنم تا به یکباره همه ی آن را نبلعم. زمانی که موضوع یک داستان، نظیر همین که الان به خواندن آن مشغولم، بیش از صرفا یک قصه است و درواقع نوعی کشف و ادراک خواسته ها، ترس ها و جستجوی معناست، کشش من به آن دو برابر می شود. با وجود عشق عجیبی که همواره به ادبیات داشته ام، ادامه ی تحصیل در رشته ی پزشکی را اشتباه نمی دانم چون همواره شیفته ی علوم هم بودم، به خصوص زیست شناسی، جنین شناسی و زیست شیمی.