نویسنده : حورا کاشانی 

آن شب را به خاطر آور آن شب صبح فام، شبی كه روشنایی اش چشم را خیره می كرد نه، شب نبود روزترین شب عمرم در كنار تسكین دردهایم هم او كه مرا با خود به سرزمین ناشناخته برد هم او كه همانند قیس مجنون مرا به وادی كوه و بیابان كشید آری، اوبود و من بودم، شب بود و روز بود آسمان پر از خورشید وستاره همه بودند و من و او نیز ....