نویسنده : فرخنده موحدراد

سجده كردن كار من است، بر شكوفه‌های گل یاس زنده با آن حس كه تو را می‌خواند زنده باد احساس یاد من خیس است، باران باریده بر یادت خشك نكن خورشید تابان این یاد مهتاب است كه ترك گفته آسمان را راحت! گر مرا می‌جویی، ای خورشید تابان لابه‌لای شكوفه‌های گل یاس پی احساسم هستم! نمی‌دانم كی؟ كجا؟ ریشه‌ام سوخت، شوقم خاكستر شد طراوتم پژمرده، با غم همبستر شد اما می‌‌دانم... برگی كه از شاخه جدا شد منتظر بهار نمی‌ماند!... منتظر می‌ماند تا باد تن خسته و پژمرده‌اش را ببرد بر جاده‌های خالی از رهگذران احساس! ای خورشید تابان ای همسفر باد پاییزی منتظر ماندن از بهر برگشت كار من است تو چرا غم‌انگیزی؟! من عاشق منتظر ماندن با دیده‌ی تاریك لب طاقچه‌ی تنهایی به جاده‌ی بی‌رهگذر فردا، به غروب به آسمان تاریكِ بی‌مهتابم! بی‌تو مهتاب...