نویسنده : مهری خلیلی مهربانو

صورتم داغ از حجم هیجان بود و گلوی متورمم راه نفس را سخت کرده بود. چنگی به یقه ی مانتو انداختم و با سختی نفس تازه کردم. ونداد گره ی روسری را باز کرده بود و روی صورتم نم آبی پاشید. کف سالن سرد بود... دست زیر بازویم انداخت و بلندم کرد. هنوز هم باور نداشتم. دست های سحرم میان دستبند سرد و آهنی سخت در بند بود. صورتش خیس از اشک بود. انگار قفل را شکسته بود، انگار به قلبش اجازه داده بود عزاداری کند...
از کنارم رد شد و با نگاه خندانی که میان اشک و حسرت داشت جان می داد، گفت: «ریحان حقش رو دادم.حق آزاری که لیلی رو داد، حق آزاری که...»