نویسنده : مریم ریاحی

ساعت ۱۱ شب بود، کافه فلورا خلوتی پایان شب را انتظار می کشید. سر و صدای دو اتومبیل که پشت سر هم جلوی کافه متوقف شدند، نگاه فلورا نشین ها را به خود گرفت. یسنا که سینی باقی مانده کیک و فنجان های خالی قهوه را از روی میزی بدون میزبان برمی داشت، نگاه به در ورودی کافه انداخت که با ضرب باز شد. اردلان کیان همراه با دار و دسته اش وارد شدند و به سرعت صندلی های خالی را پر کردند. اردلان نگاه برق دارش را به یسنا داد و با نیشخندی مسخره گفت: بی موقع مزاحم شدیم؟! و رفقای بند کیفش به تأیید جمله اردلان بلند خندیدند. یسنا اغلبشان را می شناخت. آخرهای هفته بیشتر اوقات “فلورا” پاتوق اردلان و دار و دسته اش می شد.