نویسنده : هنری میلر

   ترجمه : محمدرضا شکاری

هنری میلر در "آن‌ها زنده بودند و با من حرف‌می‌زدند"، اولین نوشته‌ی این کتاب کوچک، این کتاب‌ها را به واسطه‌ی همان ستاره‌هایی که به نشانه‌ی ضاله بودن‌شان بر جلدها حک شده، کتاب‌هایی توصیف می‌کند که مخاطب را به سوی خودشان می‌کشانند. او در این نوشته از کتاب‌های دلخواهش حرف می‌زند، از کتاب‌های تحمیلی یا آن‌‍‌ها که هرگز خودش به عنوان مخاطب آن‌ها را انتخاب نکرده است، و یا کتاب‌هایی که معروفند به کتاب‌های کلاسیک. اگر دوست دارید بدانید هنری میلر چطور مخاطبی بوده یا عاشق چه نویسنده‌ها و چه کتاب‌هایی بوده است، در همین کار میلر حسابی از خودش و علائقش حرف زده است. او توضیح داده که چطور تحت تاثیر کتاب‌ها قرار گرفته و چگونه شیفته‌ی آن‌ها مانده است.

میلر در کار دوم این کتاب یعنی "خواندن در توالت" که نام کتاب هم برآمده از آن است، در بدو امر از عادت‌های کتابخوانیِ خودش می‌گوید. تعریف می‌کند که بیشتر کتاب‌های زندگی‌اش را در دوران کارمندی، تا زمان 33 سالگی خوانده است. فکرکنید! مچش را وقتی گرفتند که به جای تنظیم فهرست سفارش‌های پستی داشته فردریش ویلهلم نیچه می‌خوانده. دلیل قانع کننده‌ای هم داشته: "آیا نیچه در زندگی من بسیار مهم‌تر از دانش حرفه‌ی سفارشات پستی نبود؟" میلر در مسیرهای رفت و آمد کاری، ایستاده کتاب می‌خوانده. در مسافرت‌های هوایی هم عشق کتاب‌خواندن بوده، حتی برای این موقعیت‌ها ممکن بود کتاب‌های سخت خوان انتخاب کند. می‌گوید همیشه دوست داشته در کنار خوردن ناهارش کتاب بخواند، و اینکه هر طور فکر می‌کند می‌بیند همواره موقعیت‌های نامناسبی برای مطالعه انتخاب کرده است. اما توالت!