نویسنده : حسین شقاقی 

ویلارد ون اورمن کواین را فیلسوفی دانسته‌اند که در محل تلاقی نحله‌های تحلیلی، پوزیتیویستی و پراگماتیستی ایستاده است. در کتاب حاضر تلاش شده است با تکیه بر استدلال‌های اساسی کواین در باب «کل‌گرایی معنایی»، «عدم تعین ترجمه» و «رد تمایز قضایای تحلیلی و ترکیبی» رویکرد طبیعی‌گرایانۀ او روشن شود. مؤلف کوشیده است با استناد به آثار و آرای کواین و نظر شارحان او نشان دهد رویکرد طبیعی‌گرایانۀ کواین در حیطۀ زبان به رفتارگرایی و نیهیلیسم معنایی می‌انجامد و در این‌جا منظور از نیهیلیسم معنایی نفی معنا به مثابۀ هویتی ذهنی یا انتزاعی است. از دید کواین، معرفت، ذهن و معنا بخش‌های یک جهان واحدند و باید در پرتو همان روح تجربی که به عالم طبیعی جان بخشیده است مطالعه شوند. بنابراین معنا باید به نحو تجربی فهمیده شود و هرگونه توصیف آن ناظر به خصیصۀ مشهود و عمومی آن است. با این وصف، «معنا» خصیصۀ رفتار است و به تعبیری همان کاربرد است. حاصل این دیدگاه رفتارگرایی است که روح تز نیهیلیسم معنایی محسوب می‌شود.