نویسنده : فلیکس گتاری

   ترجمه : مهدی رفیع ،حامد فولادوند

فلیکس گتاری، فیلسوف، روان‌کاو نا-متعارف و مبارز سیاسی فرانسوی، فعالیت نظری و عملی خود را از اوایل جوانی و پس از آشنایی با فِرنان اوری، یکی از فعالان اجتماعی و بنیان‌گذار «تعلیم نهادی» در فرانسه، آغاز کرد.

در دهه‌ی پنجاه به توصیه اوری داروسازی را رها کرد تا فلسفه را در سوربن ادامه دهد، و در 1953 پس از آشنایی با ژان اوری، برادر فرنان و روان‌کاو لکانی، درمانگاه تجربی لابورد را با همکاری اوری و در کنار او تأسیس کرد، و به راهنمایی او در سیمنارهای لکان شرکت جست.

طی دهه‌ها‌ی پنچاه و شصت با کار روی بیماران روان‌پریش که حوزه‌ی اصلی فعالیت لابورد بود، و بهره‌گیری از «تحلیل نهادی» در جنبش‌های اجتماعی ، نیز قراردادن روان‌کاوی در زمینه‌ها و بافت‌های سیاسی-فرهنگی، هر چه بیش‌تر به محدودیت‌های روان‌کاوی کلاسیک و خانواده‌گرایی آن پی‌برد و در صدد عقب راندن موانع محدودکننده‌ی روان‌کاوی در حرکت‌های اجتماعی و گروهی برآمد.

گتاری در دهه‌ها‌ی هفتاد و هشتاد میلادی آثار تک‌نگارانه خود را منتشر کرد و مشارکت در جنبش‌های اجتماعی و زیست‌محیطی را ادامه داد. او با صورت‌بندی همه‌ی این فعالیت‌ها در سه حوزه‌ی «روانی، اجتماعی و زیست‌محیطی» در سال 1989 مفهوم‌سازی جدیدی از شیزوکاوی را در تقاطع روان‌درمانی نهادی، پسا-مارکسیسم، جنبش‌های بوم‌شناختی و فلسفه معرفی کرد، که آن را با بهره‌گیری از آرنِه نائِس، فیلسوف نروژی، «اکوسوفیا» یا «فلسفه‌ی بوم» می‌نامید و شامل سه بوم‌شناسی روانی، اجتماعی و زیست‌محیطی بود.