نویسنده : رابرت تاون 

   ترجمه : عباس اکبری ،مهدی جدی‌نیا

می‌گویند «محله چینی‌ها» آخرین فیلم استودیویی است؛ بازمانده‌ی دورانی که هنوز تهیه‌کننده‌ی بانفوذ هالیوودی اجازه داشت دست به تولید اثر پیچیده‌ای بزند که حتی اگر به صخره‌های ناکامی برخورد کرد، در گرداب بدبینی غرق نشود. فیلم همه‌ی لذت‌هایش را ارزانی کرده و هر معنای نهفته‌اش را عیان کرده است.

هر فیلمی، حتی شاید علی‌الخصوص آن‌ها که هرگز روشنی روز یا تاریکی شب را به خود ندیده‌اند، حاصل یک پیش آمدند. گاه این پیش آمد به کشف جزیره‌ای اسرارآمیز می‌انجامد که فقط قصه‌های دهان‌به‌دهان گشته‌ی مسافران ردی از آن به جاست؛ ولی بیشتر اوقات ماحصل کار چیزی است شبیه به یک پشته ماشین غول پیکر که در شلوغی بزرگراه‌ها گیر افتاده‌اند. به نظر می‌رسد ساخته شدن هر فیلمی بیشتر نشانه‌ی اجرای نظریه‌ی هرج و مرج است تا حاصل یک برنامه‌ریزی عاقلانه و صنعتی؛ اما یک بار هم که شده جادو کار خودش را کرد: و حاصل آن «محله‌ی چینی‌ها» بود. البته تا فهم این جادو هنوز راه بسیار است.