نویسنده : شارلوت کاتن  

   ترجمه : کیارنگ علایی

«عکاسی معاصر همواره عبارتی جذاب اما الکن و مبهم بوده است، کمبود منابع تحقیقاتی و بحث‌های مستدل در این زمینه به همراه راه نیافتن این مضمون در طرح درس‌های مالوف دانشگاهی، هیچ گاه عطش علاقه‌مندان جدی این حوزه را سیراب نکرده است. سهم ناچیز این جریان در جشنواره‌ها و کمبود نمایشگاه‌های هنر معاصر در کشور ما بر  ابهام آن افزوده است و سلیقه عمومی به سمت حوزه‌هایی گرایش داشته که محصولات دوران مدرن در ساخت آن دخیل بوده‌اند. همیشه فکر کرده‌ام گذر از دوران مدرن در عکاسی، به کنار زدن نقش مولف‌گونه عکاس انجامیده، اما گسست کامل از دورانی که عکاسی قاطعانه و مصرانه کوشید خصوصیات اصلی خودش را برجسته کند و بیش از همیشه شبیه خودش رفتار کند، نه تنها به میدان دادن به مفاهیم جدیدی برای قرار گیری در لباس و قامت عکاسی انجامید، که نیت‌مندی عکاس در پرداختن به این دسته از موضوعات که قبل‌تر وجاهت لازم را برای عکاسی نداشت، دارای اهمیت فوق‌العاده‌ای شد و رابطه ماهوی عکاس با موضوعاتش محلی برای ارجاع به تصویر و بازشناسی نشانه‌ها و شناخت رمزگانی شد که امروز به تصویر، زندگی جدیدی بخشیده‌اند.»