پروانهٔ آبی روایت زندگی آدم‌های معمولی لبنان است. در مسیر داستان، انگار از میان پنجره‌ای نیمه‌بسته سرک می‌کشیم و تصویری گذرا از ماجراها، عشق‌ها، آمال و آرزوهای مردمی را می‌بینیم که زندگی و مرگ‌شان تأثیری انکارناپذیر بر سرنوشت پیرامونیان‌شان دارد. زمان‌ها، مکان‌ها و رویدادها در هم می‌آمیزند و زندگی نسل‌های پیاپی را به سامان یا شاید به نابسامانی می‌کشانند. قطعیت‌ها همچون خودِ نام اشخاص داستان به زیر سؤال می‌روند:
«بعدازظهر به دنیا آمدم. پاییز بود. می‌گفتند دیوانه‌وار فریاد می‌زدم، بدون آن‌که گریه کنم. مادربزرگ می‌خواست اسمم را آنتوان بگذارد. مادرم قبول نکرده بود. یکی از خاله‌هایم که درست نمی‌دانم کدام‌شان بوده، پیشنهاد کرد اسمم را سلیم بگذارند اما پدر قبول نکرد، و از سر شوخی اسم نور را رویم گذاشت.»
پروانهٔ آبی همچون بسیاری از آثار معاصر جهان در عین بی‌ماجرایی پرماجراست. داستان واحدی نیست که بشود در چند سطر خلاصه‌اش کرد، لذت درک آن را تنها می‌توان با خواندن سطر سطر آن تجربه کرد.