این کتاب شامل دو بخش اصلی نظریه و عمل است. در بخش نظریه، درباره‌ی مبانی ژانر فانتاستیک/ وهمناک در حوزه‌های مختلف ازجمله فلسفه، روانکاوی و البته ادبیات بحث می‌شود. سپس کاربرد فانتاستیک در حوزه‌ی روانکاوی و در آثار ینتش، لاکان، سیکسوا و در مقاله‌ی «شگرف» بررسی می‌شود و همچنین تعبیر روانکاوانه‌ی فروید از داستان «مرد شنی» اثر هوفمان نیز ارزیابی می‌شود. در پایان، به‌تفصیل رویکرد ساختاری وهمناک که تودوروف طرح کرده است، بررسی می‌شود و ژانر وهمناک به شگرف، شگفت و تمثیل و انواع فرعی‌تر تقسیم می‌شود.
در بخش عمل، اصول فانتاستیک در گزیده‌ی آثار ادبیات فارسی بررسی می‌شود. نخست برخی از حکایات باب‌های ششم تا دهم کتاب فرج بعد از شدت تحلیل می‌شود و در ادامه پیشنهاد داده می‌شود در بررسی این نوع داستان‌ها به‌جای فانتاستیک، از واژه‌ی «کرامات» استفاده شود. پس از آن داستان‌های هفت‌پیکر نظامی، گزیده‌ای از قصه‌های هزارویک‌شب و برخی از حکایات کتاب عجایب هند رامهرمزی با توجه به رویکرد ساختاری تودوروف به فانتاستیک بررسی می‌شود. بخش دوم کتا با تلقی داستان‌های سوره‌ی کهف به‌منزله‌ی نوعی ادبیات «عجیب» یا «معجزات» به پایان می‌آید.