«دنیای قشنگ نو» نمایان ‏ترین اثر هاکسلی است. بعضی از منتقدان طنز این کتاب را بیش از حد تلخ و تند می ‏دانند. پرخاش توفنده‏ ای که هاکسلی به صنعت ‏گرایی دیوانه ‏وار انسان امروز می‏ کند، در عین حال هم امید او را به بشر و هم نومیدی او را از بشر نشان می ‏دهد. به یک اعتبار در تحلیل آخر، این کتاب را باید خوشبینانه دانست زیرا با وجود تهدید همه جانبه ‏ای که حیات بشر را احاطه کرده است، هاکسلی به بقای او اعتقاد دارد. از طرف دیگر شاید بتوان گفت که هاکسلی «امروز» را هجو می ‏کند نه آینده را. ناکجاآباد فردای او همین خراب‏ آباد امروز ماست. «دنیای قشنگ نو» از اعقاب جمهوریت افلاطون است و به گفتۀ یکی از ناقدان، هاکسلی اتوپیا را از آن جهت علم می‏ کند که دیگر هرگز علم نشود. آخرین سخنش این است که امکان زیستن هست ولی این‏ گونه زیستن زندگانی نیست.