اکتاویو”پاز” شاعر بزرگ مکزیکی است که درسال 1914 در مکزیکو سیتی به دنیا آمد. پدرش روزنامه نگار، حقوقدان، نمایندۀ زاپاتا در امریکا بود. اکتاویو”پاز” از سال 1940 کارشعری اش را آغاز کرد وتا آخر عمر آن را ادامه داد. از او کتاب های زیادی منتشر شده است ازجمله آزادی در مرخصی، هزارتوی انزوا، عقاب یاخورشید ها، فصل خشونت، کمان وچنگ، سنگ آفتاب، هنر وادبیات مکزیک... “پاز” در عرصۀ سیاست وهنر نیز آثاری دارد ولی آنچه او را به شهرت رساند، شعرهای او خصوصا کتاب شعر هزارتوی انزوا ومنظومه سنگ آفتاب او بود. “پاز” در سال 1990 برندۀ جایزۀ نوبل شد و در سال 1998 درگذشت. "به من گوش سپار چنان که به باران" مجموعه اشعار “پاز” را بین سال های 1957-1987 در بر می گیرد.

وقتی این کتاب را می خوانیم به نگاه فلسفی “پاز” راجع به زندگی، مرگ، انسان،عشق، زمان، طبیعت وخدا بیش تر بر می خوریم تا به "من" های فردی و دغدغه های شخصی او. اگر بخواهیم این نگاه فلسفی او را به جهان به دست بیاوریم باید به دیدگاه او راجع به انسان، زمان وعشق فکر کنیم. این دیدگاه را می توانیم در شعر "مرامنامه" بهتر پیداکنیم. شعر "مرامنامه" شعر نسبتاً طویلی است که دراین دفتر آمده است. این شعر تمام اندیشه های “پاز” را به نحوی انعکاس می دهد.