(مجادله بلومنبرگ ،لوویت و اشمیت در باب سکولاریزاسیون و مدرنیته)

نویسنده : جوپل کرول  

   ترجمه : زانیار ابراهیمی

لوویت و اشمیت، نظریه های جالب توجه و پرنفوذی را درباره سکولاریزاسیون عمومیت بخشیدند که در آنها ماهیت های دینی، صورتی سکولار پیدا می کنند. روایت لوویت این برداشت را رایج کرد که آخرت شناسی مسیحی به فلسفه های تاریخ روشنگری تبدیل شده و سرانجام به هیئت ایدئولوژی کمونیسم درآمده است. وانگهی، اصل مشهور اشمیت، که
بود به این اصل که «همه مفاهیم نظریۀ مدرن دولت، صورت های سکولارشدۀ مفاهیم الهیاتی اند». مدت های مدیدی دستخوش تأویل و استفاده های مختلف قرار گرفت. لوویت و اشمیت، گرچه از هرگونه ارتباط شخصی پرهیز می کردند، آثار یکدیگر را به نحوی انتقادی می نگریستند و هر دو بعدها هدف نقد بلومنبرگ بر مفهوم سکولاریزاسیون قرار گرفتند: بلومنبرگ این مفهوم را در مقام نوعی شعار نخ‌نمای فرهنگی انتقادی و حامل اتهام نامشروعیت به عصر مدرن نقد کرد. در نگاه نخست گمان می کنیم که این مجادله بین لوویت و بلومنبرگ در جریان است، اما کم کم درمی یابیم که مواضع لوویت و بلومنبرگ، بیش از آنچه آنان حاضر به تأیید و تصدیقش باشند، به یکدیگر نزدیک بود، در حالی که موانع بلومنبرگ و اشمیت را به هیچ رو نمی توان با هم آشتی داد، کرول سه پرتره از این سه فیلسوف می کشد: بلومنبرگ فیلسوفی است سوگوار از غربت انسان در عالم کَرو کوری که اعتنایی به انسان و تمنیات او ندارد؛ اشمیت مؤمن و متأله ترس خورده ای است که اوتوپیای سکولار را چونان کابوسی می تاراند و چون بید بر سر این ایمان می لرزد که مسیح بازخواهد گشت و تاریخ را خداوند به پایان خواهد برد؛ و سرانجام لوویت، فیلسوفی است دلبسته سکینه نفس، معتقد به مشی میانه و بیزار از شقوق گوناگون رادیکالیسم.