نویسنده : هاروکی موراکامی 

   ترجمه : سامره عباسی

خاطرات بسیاری از پدرم دارم. البته این امری کاملاً طبیعی است زیرا از زمانی که به دنیا آمدم تا سن هجده سالگی که خانه را برای همیشه ترک کردم با هم زیر سقف خانه‌ای نه چندان بزرگ زندگی کردیم. همانطور که درباره‌ی اغلب فرزندان و والدین صدق می‌کند، برخی از این خاطرات شاد بود و برخی هم نه چندان. اما خاطراتی که اکنون به وضح در ذهنم باقی مانده‌ در هیچ‌یک از این دسته‌ها جای نمی‌گیرد بلکه شامل حوادث عادی‌تری می‌شود. مثلاً زمانی‌که در شوکوگاوا (بخشی از شهر نیشینومیا در استان هیگو) زندگی می‌کردیم یک روز همراه پدرم برای خلاص شدن از شر گربه‌ ماده‌ی پیری به ساحل می‌رفتیم. یادم نیست چرا می‌خواستیم از شر آن گربه خلاص شویم. خانه‌ی ما آپارتمانی نبود و باغ و فضای کافی برای نگهداری یک گربه داشتیم. زمانی که او را به خانه آوردیم گربه‌ی ولگردی بود و حالا که باردار شده بود، پدر و ماردم احساس می‌کردند دیگر نمی‌توانند از او مراقبت کنند. البته مطمئن نیستم دلیلش این بوده باشد، حافظه‌ام درست یاری نمی‌دهد‌. آن وقت‌ها خلاص شدن از شر گربه‌ها امری عادی بود و کسی به خاطر این کار آدم را سرزنش نمی‌کرد و ایده‌ی عقیم کردن گربه‌ها حتی به ذهن کسی هم خطور نمی‌کرد. به نظرم اول یا دوم ابتدایی بودم. پس احتمالاً حدود سال 1955 یا کمی بعد از آن بود. نزدیک خانه‌ی ما ویرانه‌‌ی ساختمان بانکی بود که آمریکایی‌ها بمبارانش کرده بودند؛ از معدود زخم‌های باقی مانده از جنگ بود.