نویسنده : عزیز نسین  

   ترجمه : غلامحسین فرنود

با شما مردم چه باید گفت؟
در سرزمینی که
ده ساله‌ها از تصویرهای شبانه
بیست ساله‌ها از رقص‌ها و نوشابه‌ها
سی ساله‌ها از صندلی‌های بلند و سفرهای بیرون
چهل ساله‌ها از خانه‌ها، زمین‌ها و مرکب‌ها
و پنجاه ساله‌ها، از ضعف عصب، فشار خون و نفخ شکم سخن می‌گویند
و شصت ساله‌ها به مردگان درود می‌فرستند.
***
راستی با شما مردم چه باید گفت؟
ای عقل‌های هفتادساله مرا یاری کنید! …
مفتون امینی
 
به یاد همیشه سبز
فاطمه صمدی کویچ
که پیری را هیچوقت به رسمیت نشناخت.
با پیرها بد تا می‌کنیم!
روز و روزگاری دور، پیرها را می‌بردند بالای کوه  در معرض باد و آفتاب، برف و باران و حوش گرسنه می‌نشاندند تا بار هستی افسرده‌ی آن‌ها از دوش بازماندگان سبک شود. رسم این بود و کسی جز این راه چاره نمی‌شناخت و بازمانده‌ای هم نگران ملامت اطرافیان نبود. در آن زمان نه پیرها، انسان به معنا و محتوای امروز بودند و نه بازماندگان – چه مرد و چه زن. زمانه عوض شده. دیگر کسی رویش نمی‌شود و عرف و شرع هم اجازه نمی‌دهد کارافتاده‌ی پیری را بالای کوه رها کنیم و خود را آسوده سازیم.
اما وقتی پیرها صحبت می‌کنند، ما با میل و رغبت گوش نمی‌دهیم. وقتی از ما کار می‌خواهند، به زبانی که فقط خودمان را گول می‌زند، از سر وا می‌کنیم و کارافتادگی‌شان را تا حد مطلق بالا می‌بریم. وقتی با بی‌قراری قصد هدایت‌مان را دارند، با پوزخندی در آستین فقط سر تکان می‌دهیم و بزرگوارانه تحمل می‌کنیم. وقتی فرصت درد دل از ما می‌خواهند، کمبود وقت را بهانه می‌کنیم. وقتی …. وقتی …. وقتی …. آیا این همان کوهی نیست که ما با دست خود و فکر خود در خانه‌ی خود درست می‌کنیم تا پیرهایمان بالای آن و پیش چشم خودمان رمقشان ته بکشد و آخرین نفس‌شان بالا بیاید و ما را آسوده کنند؟ هر کدام از ما کوهی داریم با ارتفاع و رنگ دلخواهمان و بالای تمام کوه‌ها نوشته شده: با پیرها بد تا می‌کنیم.
زندگی، این درد را به من نشان داد. بعد با عزیز نسین صورت‌های طنزآمیز آن را تماشا کردم. سیمون دوبووار رفتارهای جهانی با پیرها را به من آموخت و حاصل مجموعه‌ای شد که در آن ترجمه و تألیف دست در دست هم دارند. من عهده‌دار تمام خطاهایی هستم که در این تدوین ممکن است وجود داشته باشد و خود از آن‌ها غافل مانده‌ام. غرض به خود آمدن است و دقت در احوال پیرها و رعایت صادقانه‌ی دلخواسته‌هایشان. زیرا که هر جوانی، اگر دچار حادثه‌ی نابهنگام نشود، طعم پیری را خواهد چشید.