نویسنده : جو ابرکرومبی 

   ترجمه : سعید سیمرغ

همه می گویند بلک داو بیشتر از زمستان آدم کشته و راهش را با گذشتن از تپه ای جمجمه به سوی تخت پادشاهی سرزمین شمال گشوده است. پادشاه سرزمین های متحد که همیشه همسایه ای حسود بوده، دلش نمی خواهد گوشه ای بایستد و لبخند بزند تا او خودش را بالاتر بکشد. پس دستوراتی صادر شده که لشکریان خودشان را در گل و لای سرزمین شمال پیش بکشند. حالا هزاران نفر دور حلقه ای از سنگ های باستانی فراموش شده، بر فراز تپه ای در یک دره بی اهمیت گرد آمده اند و یک عالم فلز تیز با خودشان آورده اند.