نویسنده : کامیار عابدی 

مهدی حمیدی شیرازی (1365-1293) از هواخواهان بسیار پابَرجای شعر کهن فارسی بود و از بیرَقداران اصلی جدال سنّت و تجدد در دهه‌های 1320 تا 1350. او در نظم، نثر  و سخنرانی‌های خویش در این دوره از هرگونه انتقاد و حملهٔ صریح و تند به نیمایوشیج و شاعران نیمایی خودداری نمی‌ورزید. البته شاعران نوگرا نیز  به‌شدّت او را در معرض انتقاد و حملهٔ متقابل قرار  می‌دادند.  بااین‌همه،  حمیدی  در  بهره‌یابی  از  ساختار  قدیمِ  شعر   در  سروده‌هایش توانایی، تبحّر  و استادیِ خاصی داشت. چند شعر  وی (مانند «مرگ قو»، «در امواج سِند»، «موسی»، «بُت‌شکن بابِل») از شناخته‌شده‌ترین شعرهای دورهٔ تجدد ادبی محسوب می‌شود. 

در تک‌نگاریِ حاضر، مؤلف با رویکرد ادبی- تاریخیِ مَعهودِ خود کوشیده است تا در طیّ چهار بخش و 24 فصل، هم سیر زندگی و زیستِ شخصی حمیدی را نشان دهد، هم به بررسی و تحلیل تفصیلی و دقیق شعرهایش بپردازد، هم از مُناقشه‌ها و شهرآشوب‌های او روایت‌هایی مشروح به دست دهد، و هم آرای پراکندهٔ وی را در مقام شاعری ادیب دربارهٔ جریان‌های مختلف شعر  فارسی، از رودکی تا بهار، شناسایی و طبقه‌بندی کند. در بخش پنجم نیز فشردهٔ آرای حدود 30 تن از شاعران، ادیبان و پژوهشگرانِ موافق، منتقد و مخالف او در دسترس قرار گرفته است.