نویسنده : ابراهیم زهیری

بخشی از این کتاب : 

امروز دیگر، روز آخر است یا بشارت اولین روز؛ تمام می­‌شود؛ تمامش می‌­كنم؛ تمامش می­‌كند ـ حتماً. باید تكلیفم را روشن كنم و تكلیفش را، ولی از كجا معلوم. فكر كردم بمانم و نروم و طلسم چهل را بشكنم .. نمی‌­دانم؛ این از آن كارهاست كه آدم نمی‌­داند بعدش چه می‌­شود و چرا این­كار را كرده است، ولی قطعاً بعدها برایش جواب خواهم داشت و قانع می­‌شوم ـ شاید هم نه.

مدت‌هاست كه مزّه­ی گس و سُكرآوری را در ته گلویم حس می‌كنم. دوست ندارم تمام شود؛ به این مزّه دارم عادت می‌كنم؛ عادت كه نه، هر روز متفاوت­‌تر از روز­های قبل ـ از روزی می­‌ترسم كه از دستش بدهم.

من از دستش نمی­‌دهم؛ امروز روز من است.

می­‌روم كنار پنجره. آن پایین «بازار عبدالحمید»، قلبِ اهواز، شلوغ و سریع است؛ به­‌عكس برهوتِ بی­‌زمانِ حالِ من. از دادوفریاد میوه‌­فروش­‌ها و فروشندگان لباس­‌های دست دوّم و پچپچه و هم‌همه‌­ی مشتریان، سمفونی گیجی ساز می‌­شد.