نویسنده : ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری

   ترجمه : ابوعلی حسن بن احمد عثمانی

  تصحیح : بدیع‌الزمان فروزانفر

« آثار قشیری خصوصا الرساله الی الصوفیه مشهور به رساله قشریه به مثابه حلقه واسطه ای است که از یک سو سنت کتابت را از نسل پیشین به نسل بعد از خود منتقل می کند واز دیگر سو با نوع نوشتار خود که سخت استوار و جامع و بی حاشیه و بدون زائده است؛ میزانی برای نوعی «تصوف اعتدالی» - و آثار مرتبط با آن - پی می ریزد. پی اندازی و تثبیت این آثار به دست قشیری در حالی است که درست در همان عهد و در همان اقلیم، صوفیان بزرگ دیگری می زیند که یا تمام میراث مکتوب را به آتش می کشند و خوش به نظاره می نشینند و یا جمله آثار خود را به خاک می سپارند و بر گور آن ها درخت می کارند و شادمانه به آبیاری آن می پردازند، درک این نوع نگاه که یکی مبتنی بر نوعی رهیدگی و شوریدگی و دیگر مبتنی بر نوعی اعتدال و میانه روی است، می تواند برای گسترش ابعاد ذهنی و فرهنگی ما بسیار مفید و کارساز باشد و از قضا هر دو نگاه میراث تصوف خراسان بزرگ آن روزگاران است که نقش عظیمی در جریان های بعد از خود ایفا می کنند.»