نویسنده : لیلا برزگر 

درسا به ماه نگاه کرد. با خودش گفت: «ماه چقدر ساکت است.» بعد به ستاره ها نگاه کرد. آن ها مثل دکمه های پیراهن آسمان بودند. مادر گفت: «شب به خیر» . درسا برای آخرین بار به آسمان نگاه کرد. ماه مثل سکه ی بزرگی توی آسمان بود. درسا پنجره را باز کرد. ستاره ها توی آسمان بازی می کردند. وقتی به ماه نگاه کرد ناراحت شد. ماه کوچک تر شده بود؛ با خودش گفت: «ماه حتما گرسنه است» دلش برای ماه سوخت. پدر گفت: «شب به خیر»

هرشب تکه ای از ماه گم می شد. مادر گفت:«خواب های قشنگ ببینی» ولی درسا همین طور بیدار بود. بلند شد و به آسمان نگاه کرد. ماه لاغر و رنگ پریده زیر لحاف ابرها خوابیده بود و …