نویسنده : لیدا حاجی‌اسماعیلی

«هرچی حرف بزنی، بیشتر سبک می شی. البته فکر می کنم، چون این طور شنیدم. من خودم وقتی مشکل دارم دوست دارم ساکت باشم و توی خلوتم بهش فکر کنم.» «من در عرض کمتر از یک هفته، چیزایی رو دیدم و درک کردم که از درون متلاشیم کرد. وجودم رو پر از فریاد و آشفتگی کرد، ولی هیچ چاره ای جز سکوت و صبر ندارم. تو جای من بودی چه کار می کردی؟» «نبودم تا بدونم، ولی اگه بودم از خدا می خواستم کاری کنه تا بفهمم که همراهمه.» «می دونم که هست. اگه نبود، ارغوان و عشقش رو بهم نشون نمی داد. باورت می شه که دارم تو آتیش عشق ارغوان می سوزم و خاکستر و نابود می شم، ولی هیچ گله ای از دیدن ارغوان و به وجود اومدن این عشق ندارم، از بختی هم که با من یار بوده تا با ارغوان مواجه بشم هم ممنونم. فقط یه چیز رو دوس دارم بدونم. این که ته این بازی به برد می رسه یا هر چی جلوتر برم، فقط بازی ها با هم عوض می شن؟» «اگه بهت خبر از غیب می دادن که تهش برده، بازم جلوتر می رفتی؟» «حتما.» «اگه می گفتن این فقط بازی هاست که با هم عوض می شه، چی؟»