اثر حاضر ملهم از كتابي است كه زبان شناسان معاصر فرانسوي، آندره مارتينه و هانريت والتر، ربع قرن پيش تاليف كردند. اين دو در سال ،۱۹۷۳ فرهنگي به نام فرهنگ «تلفظ واقعي» زبان فرانسه منتشر كردند كه در آن با دوري جستن از شيوه هاي موجود ضبط تلفظ در فرهنگ ها، ديدگاه جديدي را در اين زمينه ارائه كردند.
طبق نظر آنها، يك واژه برخلاف آنچه قبلاً گمان مي شد الزاماً يك تلفظ ندارد و بر حسب افراد مختلف ممكن است چند تلفظ داشته باشد. از اين رو وقتي كه دسته اي از سخنگويان يك زبان به عنوان كساني كه تلفظ شان مورد پسند است انتخاب شدند هر نوع تلفظ آنها پسنديده است مي تواند در فرهنگ ها ثبت شده و مورد تقليد قرار گيرد. اين دو زبانشناس، برخلاف رسم موجود، معتقدند كه فرهنگ نويس نبايد تلفظ شخصي خود را به عنوان نمونه ارائه كند. آنها با انجام يك نظرخواهي در بين هفده نفر پاريسي الاصل از نخبگان فرهنگي و ارائه كتابي از تلفظ ايشان راهي تازه را پيش پاي فرهنگ نويسان امروزي نهادند. گيتي ديهيم در پژوهشي كه منجر به تدوين اين اثر فرهنگ گونه شد تلاش كرده است كه تجربه اين دو زبانشناس فرانسوي را در مورد زبان فارسي به كار گيرد و فرهنگي مبتني بر نظرخواهي براي يافتن تلفظ واژه ها آنطور كه در دهان مردم امروز است و نه آنطور كه در كتب قدما آمده است، تدوين كند.
ذكر اين نكته بي فايده نخواهد بود كه در اين كتاب واژه هاي زبان فارسي آوانگاري شده اند و نه واج نگاري. به اين اعتبار، كتاب حاضر، فرهنگ آوايي زبان فارسي نام گرفته است.