نویسنده : آگاتا کریستی

   ترجمه : مجتبی عبدالله‌نژاد  

شاید حدود نیم دقیقه همان‌جا ایستاده بودیم. از وحشت خشکمان زده بود و توان حرکت نداشتیم. ولی برای خودمان انگار یک سال گذشت. بعد پوآرو از من جدا شد و راه افتاد. شق ورق، عین آدم‌آهنی.
با لحن تلخ و اندوهباری که نمی‌توانم توصیفش کنم، گفت:
_‌ شد، آخرش شد. با وجود آن‌همه مراقبت... با وجود همهٔ آن احتیاطها. وای، وای، عجب اشتباهی کردم. چرا بیشتر مراقبش نبودم؟ چرا پیش‌‌بینی نکردم؟ نباید یک لحظه هم تنهایش می‌گذاشتم.