نویسنده : محمدعلی رضاپور

مرا آگاهی ده که از چه بندم کنند؟ من آیم به سویش به‎سان تو سواره و آزاد. با سری پر از پوزش که نرم کنم دل سخت را. من آیم خشم شهریار برهانم و کین بزدایم. تو بر چه این فرمان خواهی که دانی بیداد است؟ من آیم نه به بند که با رخش. نه پیاده که بر کجاوه