نویسنده : حسن گل‌محمدی

همه چیز از خوابی که دیدم شروع شد. خواب دیدم در دشتی وسیع ایستاده‌ام. دشت آنقدر گسترده و بزرگ بود که چشم نمی‌توانست انتهای آن را ببیند. این دشت پر از مجسمه بود. مجسمه‌های گوناگون، از همه نوع، از آدم‌ها، آشنا و گمنام، از حیوانات، اهلی و وحشی و از درختان و گیاهان. من آنجا ایستاده بودم. گاهی مثل آدمی که دارد این مناظر را تماشا می‌کند و گاهی هم به نظر می‌رسید به صورت مجسمه‌ای هستم در کنار مجسمه‌های دیگر. مجسمه‌ها با هم حرف نمی‌زدند ولی به من نگاه می‌کردند. هر جا که می‌رفتم احساس می‌کردم هزارها مجسمه به من نگاه می‌کنند. تصور کنید هزاران چشم شما را نگاه کنند. پیش خودتان فکر می‌کنید حتما یک مشکلی دارید که همه بی‌‍وقفه نگاهتان می‌کنند. آن هم نگاه کردن با چشمانی که روح در آن‌ها نبود. احساس محبت نداشتند. پلک هم نمی‌زدند، چقدر تحمل این گونه نگاه مشکل بود. ترس برم داشته بود. ولی به خودم قوت قلب می‌دادم و...