نویسنده : یوجین اونیل

  ترجمه : یدالله آقاعباسی 

روابط بین والدین و فرزندان در دو تا از بلند پروازانه‌ترین آثار اونیل نیز مایه اصلی کار قرار گرفت. او در «میان پرده عجیب» ( ۱۹۲۸) حرکت نینا لیدز(۲۳) را به‌عنوان یک زن نمونه نوعی از عشق رمانتیک، بی‌بند و باری، زناشویی و زنا، تا عشق مادرانه و آرامش واپسین سال‌های عمر دنبال می‌کند. در تریلوژی نفرین شدگان یا عزابرازنده‌الکتراست ( ۱۹۳۱)، اونیل سرنوشت نفرین شده اعقاب آتریوس ـ آگاممنون، آجیستیوس. الکترا و اورستس ـ را از اساطیر یونان باستان به ناحیه نیوانیگلندِ پس از جنگ منتقل می‌کند. در این کارها توانایی اونیل برای تجربه که نخستین‌بار در ضرباهنگ شتاب گیرنده صدای طبلِ امپراتور جونز مشخص شده بود. نزدیک بود تماشاگرانی را که ازاواخر عصر تا نیمه‌های شب در تئاتر نگه داشته شده بودند، از پا درآورد اما این شهرت او بود که باعث شد تماشاگران دلیرانه خواسته‌های او را به جان بخرند. اونیل در تصمیمش برای تسخیر دوباره تجربه جمعی تراژدی دوران باستان صورتک‌ها را آزمود (مشخصا در خداوندگار براون و نمایشنامه تقریبا غیرقابل اجرای لازاروس خندید.)؛ او همچنین با فن کنارگویی به‌عنوان ابزاری برای نشان دادن تضاد اندیشه‌های خصوصی نقاب‌دار در تقابل با گفتارهای او در جمع (در میان پرده عجیب)؛ با یک ماشین ـ یک مولد هیدروالکتریک غول پیکر که نماد خدای نوین الکتریسیته بود ـ به‌عنوان یک شخصیت (در دینامو)؛ و سرانجام با برگردان عظمت تراژدی یونان باستان به جوهر تجربه آمریکایی (در عزا برازنده الکتراست.) دست به تجربه زد. اونیل نخستین‌بار در نمایشنامه امپراتور جونز کلید گشودن قفل همه منابع تئاتر نوگرا و بکارگیری آن‌ها در طبیعت گرائی روان‌شناختیش را پیدا کرد. از میان همه نمایشنامه‌هایش این یکی کمترین وابستگی را به گفتگو دارد اما در اتکای به صحنه‌پردازی و تأثیرات صوتی به‌عنوان زبان مکمل نمونه شاخصی به شمار می‌آید. صورتک‌های واقعی در این‌جا فقط اتفاقی و به‌عنوان بخشی از لباس نمایش به کار گرفته نشده‌اند.