نویسنده : مارگریت دوراس

   ترجمه : قاسم روبین 

کتاب نوشتن داستان خود نوشتن است، داستان کلمه، همینی سیاهی نقش بسته بر لوح سفید کاغذ، همین کلامی که مجرد است و در عین حال همبسته طراحی است پرداخته-نپرداخته در پس ذهن. نوشتن، گذر کلمه است از مسیر ظاهرا کوتاه بین ذهن و کاغذ. گرفتاری نوشتن، برای کسی که می‌نویسد، متفاوت از انتخاب مضمون و دورنمایه است، متفاوت از کلام صرف و وسواس‌های زینتی یا کلام خوش‌ساخت یا حتی نگرانی و ناهمواری زبان و جز این‌ها. نوشتن، صیانت از آدمیزاد و عالم هستی است به یمن کلام، گنجاندن جهان واقع است در عرصه تخیل، و بعد نقش زدن آن بر دل کاغذ. کلمه به تنهایی صورت نمی‌بندد.
«آن که می‌نویسد، همراه تمام جهان می‌نویسد، نه به تنهایی» کلام، زیسته اگر باشد، عجین می‌شود با نویسنده. «نوشته منمو کلام مکتوبم من. می‌نویسم، از تن بیچارگان جهان می‌نویسم، پس نمی‌میرم...به گرد آن نمی‌رسد مگر زندگی، خود زندگی.»