فردریک دار برای علاقه‌مندان ایرانی ژانر پلیسی نامی آشنا نیست. آسانسور نخستین اثری از اوست که در «مجموعة نقاب» منتشر می‌شود. اما در ادبیات معاصر فرانسوی نام فردریک دار به عنوان نویسنده‌ای توانا و پرکار ثبت شده است. او متولد ۱۹۲۱ و درگذشته به سال ۲۰۰۰ است. زندگی پرماجرایش موضوع آثاری متعدد شده است و مصاحبه‌های فراوان و آموزنده‌اش در سامانه‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی در اختیار دوستداران قرار دارد. فردریک دار نه تنها با نام اصلی خود، بلکه با استفاده از حدود بیست نام مستعار دیگر، نزدیک به ۳۰۰ رمان و داستان بلند و کوتاه، حدود ۲۰ نمایشنامه و ۱۶ اثر برای سینما به وجود آورده است. ده‌ها رمان پلیسی او زیر نام مستعار «سن آنتونیو» به رشتة تحریر در آمده که لحن و بیان آن‌ها غیرقابل تقلید باقی مانده است.

در کتاب آسانسور با انتریگی ماکیاولی روبه‌رو هستیم، ولی در پشت این ماکیاولیسم، درس بزرگ انسانیت نهفته است. قهرمان داستان یکی از انسان‌های زخم‌خورده‌ای است که نویسنده شخصیت او را با مهارت ترسیم می‌کند. صحنة داستان شهر پاریس در شب و صبح عید نوئل است. عشق و دلدادگی با قدرت ترسیم شده و استعاره‌ها دقیق، شاعرانه و ظریف‌اند.

آلبر هربن، متهم به قتل زن محبوبش، پس از شش سال از زندان مارسی آزاد می‌شود. او برای دیدن خانة مادر درگذشته و تجدید خاطرات کودکی‌اش به پاریس می‌آید. ملاقات تصادفی با زنی جوان و کودک خردسالش، هربن را به آپارتمانی در بالای یک کارگاه صحافی می‌کشاند. طی یک شب تا صبح روز عید نوئل، او با حوادثی عجیب روبه‌رو می‌شود و هر بار این آسانسور است که در را به روی بخش تازه‌ای از ماجرا و معمایی شگفت‌انگیز می‌گشاید.