نویسنده : ماریو بارگاس یوسا
   ترجمه : کاوه میرعباسی
 

در «بینوایان» قضا و قدر آن چیزی نیست که از نام اش بر می آید، یک تصادف، امری پیش بینی نشده و استثنایی، گسست وضعیت عادی، بلکه پدیده ای است دائمی، که مدام در زندگی بر سوناژها مداخله می کند، آن را شکا می بخشد و به سمت نیک بختی یا محنت سوق می دهد. راوی از “زمینه چینی های مرموز قضا و قدر که به کرات رخ می دهند” سخن می گوید.

برخوردهای تصادفی، همزمانی خارق العاده ی رویدادها، الهام ها و پیش بینی های ماورای طبیعی، غریزه ای که، با تسلط بر عقل یا نفوذ در آن، انسان ها را به سمت نیکی با شر می راند، و، علاوه بر آن، گرایشی فطری که جامعه را به سوی پیشرفت و انسان را به سوی تقوا رهنمون می شود، خصوصیات اصلی این عالم اند. در این جهان، جبر گرایی ساده انگارانه پاورقی های رمانتیک، به نحوی غریب، با مقوله ی غامض برآمده از برهان دو وجهی ابدی قضا و قدر و ضرورت یا، به بیان دیگر، مسئولیت بشری در قیاس با تقدیر فردی، هم زیستی دارد.

                                                                                                                                                             از متن کتاب

در رساله ی وسوسۀ ناممکن، ماریو بارگاس یوسا، با ژرف بینی نقادانه و خلاق خویش، سراغ بینوایان، شاهکار جاویدان ویکتور هوگو، رفته و نکته هایی ناگفته را درباره ی این رمان سترگ آشکار کرده. کسانی که رساله ی عیش مدام درباره مادام بوواری را پسندیدند، از این اثر نیز به همان اندازه لذت می برند و می آموزند.